انیشتین در ساحل همه قوانین اپرای متعارف را نقض می کند. گلاس به جای تنظیم ارکسترال سنتی ، آهنگسازی برای کارهای سینت سایزر ، بادهای چوبی و صدای گروه فیلیپ گلس را انتخاب کرده. از نظر فرم غیر روایی ، این اثر از مجموعه ای از تصاویر مکرر قدرتمند به عنوان دستگاه اصلی داستان گویی استفاده می کند که در کنار هم قرار گرفته است با سکانس های رقص انتزاعی که در اصل توسط اندرو دو گروت ساخته شده است و برای نسخه 2012 توسط لوسیندا چایلدز ، طراح رقص آمریکایی ارائه شده است. این ساختار در چهار صحنه بهم پیوسته ساخته شده و توسط مجموعه ای از صحنه های کوتاه یا "بازی های زانو" تقسیم می شود. تقریباً در طی 5 ساعت انجام می شود ، هیچ گونه مداخله سنتی وجود ندارد. در عوض ، از تماشاگران دعوت می شود تا در حین اجرا آزادانه گشت و گذار کنند.